Het verhaal achter mijn eetstoornis...

“Een eetstoornis? Ik? Neen hoor, dat zal mij nooit overkomen!” Ik hield zoveel van eten en uit eten gaan, dat ik er heilig van overtuigd was dat ikzelf hier nooit mee zou geconfronteerd worden. Op mijn 18de sloop er dan toch heel geniepig en langzaam een eetstoornis in mijn leven. Het begon met strikte porties en dwangmatig sporten wanneer ik de toegestane hoeveelheid voeding overschreden had. Ook waren er maanden waar ik heel weinig en eenzijdig at: enkel leven op havermout of cornflakes was voor mij geen uitzondering. Anorectische gedachten wisselden zich af met periodes van eet- en overgeefbuien. De eetstoornis nam steeds meer en meer ruimte in en had me uiteindelijk helemaal in ‘haar’ macht. Ik kon aan niets anders meer denken, mijn hoofd draaide dag en nacht op volle toeren en het maakte me helemaal gek.

De dag dat ik opnieuw volledig uitgeput was na de zoveelste eet-en overgeefbui en ik voor de eerste keer écht besefte en kon toegeven aan mezelf dat ik de controle helemaal kwijt was, besliste ik om professionele hulp in te schakelen. Al snel werd me duidelijk dat de eetstoornis slechts het topje van de ijsberg was. Er volgde een jarenlange periode van wekelijkse therapie, individueel en in groep, en een eenmalige opname van 6 maanden in Tienen.

De aanpak gedurende die jaren vertrok vooral vanuit het hoofd: cognitieve gedragstherapie, psycho-educatie,… Deze therapievormen hebben me inzichten gegeven die absoluut noodzakelijk waren en hebben ervoor gezorgd dat ik belangrijke stappen kon zetten. Maar van herstel en heling kon ik jammer genoeg niet spreken. De relatie met eten en mijn lichaam bleef moeizaam verlopen, mijn gevoelens waren nog steeds ‘all over the place’, ik wist nog altijd niet wie ik was, ik begreep mezelf niet en mijn omgeving begreep mij niet.

Rond mijn 31ste levensjaar liep ik opnieuw helemaal vast en was ik de wanhoop nabij: ‘Wat moest ik in godsnaam nog doen om me eindelijk terug goed te voelen?’ Op aanraden van mijn toenmalige therapeut besloot ik om het over een heel andere boeg te gooien en kwam ik in contact met lichaamsgerichte traumatherapie. Er ging een nieuwe wereld voor me open.

Het lichaam is een zeer belangrijke toegangspoort geweest tot mijn herstel: het contact herstellen met mijn lichaam en er terug mee leren voelen, verdrongen emoties en trauma’s beetje bij beetje toelaten, mijn grenzen terug aanvoelen en ernaar durven en kúnnen handelen,…. Doordat ik ‘de weg naar binnen’ heb genomen en zo met de kern aan de slag ben gegaan, verloor de eetstoornis aan kracht. Stilletjes aan kon ik weer gaan ‘leven’ in plaats van ‘overleven’ en (her)ontdekte ik opnieuw mezelf.

De eetstoornis speelt geen rol meer in mijn leven en daar ben ik heel blij om! Uiteraard zijn er nog dingen uit het heden of verleden die mijn aandacht soms nog vragen en waar ik mee moet (leren) omgaan. En dat is hélemaal ok! Dat doen we allemaal: jij, ik en alle mensen om ons heen. Het grote verschil is dat ik er nu op een gezonde manier mee om ga: stevig in mijn lichaam en op mijn benen, in contact met mijn gevoelens en in verbinding met de mensen die ik graag zie. En dat…dat voelt écht goed!